kendini değersizleştirmek

Sanırım bugün buraya kendimi neden değersizleştirmeye çalıştığımı bilmediğim için yazıyorum. Neden bile bile bunu yapıp kendimi üzüyorum sizce ?

sanırım bugün yine onla konuşarak kendimi değersizleştirdim üzgünüm

Asla kendimin kıymetini bilemedim şu zamana kadar. Hep öncelik başkaları oldu benim için. Aslında doğru iletişim ve huzurlu bir hayat istiyorsam öncelikle kendimi düşünmeli ve değer vermeliyim. Kendisini mutlu edemeyen kimse ailesini ve diğer sevdiklerini de mutlu edemez.

bile bile lades:(

Çevremizdeki birçok insan tarafından yeterince değersiz hissettirilirken bir de kendimizi mi değersizleştirelim yani? Yok ben almayayım. Hatta o insanların inadına kendimi değerli görmeye devam edeceğim. Birkaç kendini bilmezin beni değersiz kılması değersiz olduğum anlamına gelmez. Kıymet bilen biliyor sonuçta öyle değil mi?

kendinden ne kadar çok ödün verirsen ,karşındakini kendinden ne kadar çok düşünürsen ve hak etmeyene ne kadar çok değer verirsen sen eksilirsin,azalırsın ve değersizleşirsin...

Farkında olmadan sırf insanları kırmamak için çokça yapıyoruz bu durumu. (#4611648) şu entrydeki arkadaşım mutsuz olduğu her zaman sürekli gelip bana ağlıyordu... ama artık bu durum benim goverim haline gelmişti ve sanki onu dinlemek zorundaymisim gibi hissediyordum. Bir gün moralim o kadar bozuktu ki, aralıksız ağlıyordum ve ağladıkça rahatlamam gerekirken daha da çok aglayasim geliyordu. Üstüne bu arkadaş "moralim çok bozuk yine başladım kuruntu yapmaya, sen böyle zamanlarda çok güzel şeyler söylüyorsun konuş benimle" diye mesaj attı o sıra. Ben de "şu an ben bile kendime iyi gelemiyorum, seni dinlicek halim yok" diye cevap verdim. O kadar rahatladım ki, üstümden yük kalktı sanki, hafifledim resmen. Gerçekten bir zaman sonra bu durumlar kendi değerimizi düşürüyor. Öz saygımız azalıyor, evet dert tabikide dinleyelim ama bu görevimiz haline gelirse tabir-i caizse "enayi" durumuna düşüyoruz. Kendimize bunu yapmayalım. İnsanlar belli bir yere kadar dert dinler, bu kadar negatif yüklü kişilerden ise ister istemez kendimizi uzak tutmaya başlıyoruz belli bir süre sonra...

Kendine bu şekilde değer veren insanlar da var, genellikle iyi biri olduklarının imajını çizerek başkalarında acıma hissiyatı uyandırdıklarında üzüntüden değil zevkten ağlarlar.

bunu yaptığında başkalarınında seni değersizleştirmesine izin verirsin. hangi enerjideysen o şekilde insanları çekersin. kendini değersiz mi görüyorsun seni değersiz hissettirecek insanları bulursun. insanın kendine yaptığı kötülüğü kimse kimseye yapamıyor bazen.

Belki de çocukken görmediğimiz değerin yetişkinlikte açığa vurmasıdır bu. Anne ya da baba sevgisini hissedemeyip “Ben değersizim.” algısıyla büyüyen çocuk, her ilişkiye böyle başlar ve değersiz hissetmeyeceği hiçbir yola da girmez. Çünkü değerli olduğunu hissetmek belki de onu korkutuyordur. Değer konusunu aşabilmek için önce önem kavramını oturtmak gerekiyor. Önem, bu dünyadaki kütlemiz, coğrafi konumumuz. Değer ise insanların bize bakışları, takdir edilme vb. Yani özel konumumuz. Acıya göstereceğimiz tolerans, kendimizi önemsemekle doğru orantılıdır. “Ne için varım?” cümlesinin karşılığı. “Nasıl varım?” dediğimiz zaman da değerimizi sorgulamış oluyoruz. Önem, görülme ihtiyacıdır. Önemliyim ama değersizim diyen biri sevilmediğini düşünebilir mesela. Öyle karışık işler.